Autorem tekstu jest Rafał cię głowa? Rozczarowanyś życiem? Skołatane serce szuka ukojenia, a wszystkie zbawienne książki Coelho dawno przeczytane leżą w kącie? Może dopadł cię wisielczy nastrój wymagający szybkiej podmiany uczuciowych negatywów na uśmiechnięte pozytywy? Może brak ci motywacji? A może motywacji masz w bród, ale doskwiera ci pustka egzystencjalna, którą szalenie trudno wypełnić mdłą codziennością? Dręczy cię indolencja intelektualna? Ciekawy przypadek Benjamina Buttona odpowie na wszystkie twoje potrzeby. Niby film tylko, a ukoi, uspokoi i uleczy jak herbata ze świeżą melisą. Zdrowy, piękny, mądry, wyjątkowy. Tak cudownie się tego typu tworów filmowych. Boję się tego, że czasami mam siebie za zbyt głupiego, żeby dostrzec pewne niuanse fabularne, które stają się podstawą ochów i achów słyszalnych zewsząd. Boję się swoich oczekiwań, które – nic na to nie poradzę – spuchły do olbrzymich rozmiarów z powodu owych zachwytów i 13 nominacji do Oscara. Boję się twórców takich jak David Fincher, którzy igrają z materią im wcześniej nieznaną, a przynajmniej nie taką, do której nawykli jego przecież miało być tak piękniePo pierwsze i najważniejsze – David Fincher. Do dorobku tego reżysera nie trzeba specjalnie nikogo przekonywać, bo – stawiam tezę – bardzo rzadko można spotkać osoby, które mają odwagę kpić z jego osiągnięć (a jeśli są na tyle bezczelne, to odwaga z pewnością jest ściśle powiązana z brakiem rozsądku). Idąc pod prąd oczekiwaniom, wpisał się doskonale w potrzeby tych widzów, którzy chcą – jakież to proste – być zaskoczeni nową formą, czyli sposobem opowiadania, i nową treścią, czyli kreatywnym podejściem do zasad gatunkowych oraz do przekazu, komunikacji na linii widz-reżyser. Z jednym wyjątkiem (tylko niezły Panic room) Fincher od 1992 r. zachwycał, intrygował, zaskakiwał. Ten facet to żywy klasyk amerykański, który pięcioma kultowymi (nie bójmy się tego słowa) filmami udowodnił, że jest reżyserskim mistrzem. Po drugie, nie mniej ważne, piękni mieli być aktorzy. Brad Pitt w filmach Finchera zawsze jest dobry, a przy tym kilka razy udało mu się zelektryzować widzów paroma występami (Przekręt, 12 małp, Tajne przez poufne), którymi udowodnił, że nie jest tylko ciachem, ale i aktorem z krwi i kości. Cate Blanchett – klasa sama w sobie, jedna z najlepszych współczesnych aktorek, której wyborom nie potrafię nic zarzucić; wpatruję się w nią oniemiały, bo zawsze udowadnia swoją maestrię. Tilda Swinton – posągowa, antyhollywoodzko piękna, potrafiąca nadać wielkim dramatom delikatne rysy. I last but not least – Mahershalalhashbaz Ali, o którym nie wiem nic, ale czyż jego imię nie brzmi intrygująco?!Podobne wpisyPiękna miała być historia, bo potencjał w niej był przeogromny i to w związku z drażniącą wyobraźnię fabułą na podstawie króciutkiej nowelki Fitzgeralda, i perfekcyjną realizacją obrazowo-dźwiękową, do której zdążył przyzwyczaić autor Obcego 3. I najważniejsze – to miał być film przewrotny, nieprzewidywalny, odważny. Taki… fincherowski. Miałem prawo tego naprawdę, miało być pięknieNadzieje były zdecydowanie wygórowane. Oto facet, odpowiedzialny za kilka niekwestionowanych arcydzieł, które nigdy nie rościły sobie pretensji do schlebiania masowym gustom, postanowił bezczelnie zabawić się w kino popularne, tworząc melodramatyczno-fantastyczne cacko podobające się wszystkim i wszędzie. Wbrew oczekiwaniom i nadziejom.Klip nr 2- Ciekawy przypadek Benjamina Buttona - "Urodziłem się w okolicznościach niezwykłych." - i tak też zaczyna się "Benjamin Button", adaptacja klasycznej noweli F. Scotta Cała istota tego filmu wyrażona jest na, mogłoby się wydawać, nieatrakcyjnym plakacie do filmu. Zastanawiające, gdyż atrakcyjność jest ostatnią rzeczą, której można by odmówić najnowszemu obrazowi Davida Finchera. Skąd zatem taka decyzja, taki pomysł na promocję? W filmie są przecież piękne dekoracje, są efektowne wybuchy, jazda na lśniącym motocyklu, jest też i starcza, frapująca twarz dotychczas zawsze pięknego Brada Pitta, a również i inne przebojowe fragmenty, z których dało się skomponować coś, co z miejsca intrygowałoby widzów. Reżyser zrezygnował z tych „błysków” i „blasków”. Dlaczego?Na afiszu widnieją tylko dwie twarze na czarnym tle. To oblicza pary kochanków, których historia życia, ich rozstań i powrotów, rozpięta na cały dwudziesty wiek, jest treścią tego filmu. Warto przyjrzeć się ich spojrzeniu. Wzrok Benjamina Buttona (Brada Pitta) skierowany jest na wprost, zaś Daisy (Cate Blanchett) gdzieś wyżej. To patrzenie tłumaczy sens tej osobliwej opowieści. Ale od wpisyBenjamin Button, ponieważ narodził się jako starzec, od początku skazany był na odmienność, a więc i społeczne odrzucenie. Wychowany w domu starców, nauczył się tego, co młodym, zarozumiałym i niewzruszonym na świat wydaje się obce, mianowicie pokory. Z tą pokorą Benjamin idzie przez świat. Czerpie z życia ile się da, ale nie za wszelką cenę. Nie szarpie się ze światem, nie zamierza go zdobywać, po prostu go poznaje, doświadcza. Tak samo ważne są dla niego podróże po egzotycznych krajach, jak pomoc w remontach na ganku domu swojej mamy. On po prostu jest. Zawdzięcza to swojej ułomności: jego mądrość wynika z bezsilności i bezradności, których był więźniem za młodu. W odróżnieniu od dziecka, był w pełni władz umysłu, gdy uczył się chodzić i z tą wiedzą ceni każdy krok, jaki wykonuje w swoim życiu. Tym różni się od innych. Także od Daisy, dziewczynki, którą poznał w dzieciństwie, wnuczki jednej z pensjonariuszek. To będzie przyjaźń na całe życie, i coś więcej, ale to nie od razu. W miarę dorastania losy obojga potoczą się zgoła odmiennie, by ostatecznie jednak się połączyć. Dwoje bohaterów różni podejście do życia. Gdy on pozostaje zwykłym przeciętniakiem (wewnątrz, bo fizycznie różni się rzecz jasna od wszystkich), ona ma marzenia większe niż życie, chce sięgnąć gwiazd i tak też spogląda na plakacie – Daisy nie patrzy w naszą stronę, jej oczy biegną ku górze. Tam chce być. Jak większość z nas. Ciężką pracą, przy udziale determinacji udaje jej się na chwilę tam dotrzeć. Dostaje się na ziemski szczyt, którym jest sława (Daisy zostaje słynną baletnicą). Z tym że gdy już jest się tak wysoko, na samej górze, gdzie reflektory oświetlają cię tak silnie, by podkreślić i uwznioślić twoją wielkość, bywa, że nie widać twarzy tych na dole, tych, którzy to podziwiają, słychać jedynie ich oklaski. Jest się ponad ludźmi, a więc promienna twarz Daisy (Blanchett) uosabia nadzieje i marzenia (co ważne, nie oznacza to wcale, że są to mrzonki) stania się tym kimś, tak jakby się nim nie było. Jej wzrok jest podniesiony, wypatruje czegoś niezwykłego. Czyżby bał się bezpośrednich spojrzeń innych? Warto zauważyć, iż twarz Benjamina (Pitt) nie jest wcale uśmiechnięta. W odróżnieniu od Blanchett nie wyraża żadnych emocji. Ani dobrych, ani złych. Zwrócona jest jednak bezpośrednio ku nam. Szuka więc porozumienia. Jeśli się na nią odpowie, doświadczy się pełni człowieczeństwa. Więcej mieć nie z archiwum (
Narracyjnie to klon Titanica. Fajnie zarysowana metafora życia jako odwróconej paraboli, która niestety ocieka o banał (tak jak zresztą i cały film!). Brakuje konfliktu, a bohater jest mało ciekawy. Ma swoje momenty, a niektóre sceny to inscenizacyjny majstersztyk, ale nie sądziłem, że w filmie Finchera ujrzę tak bezbarwną historię.
Ciekawy przypadek Benjamina Buttona Davida Finchera to nowoczesny klasyk filmowy. Oto 10 ukrytych szczegółów na temat fanów filmu Brada Pitta, których prawdopodobnie przegapili. Ciekawy przypadek Benjamina Buttona był jednym z najbardziej oczekiwanych filmów po premierze w 2008 roku. Mimo że minęło już ponad dziesięć lat, odkąd
Ciekawy przypadek Benjamina Buttona oglądaj film Dramat 2 lata agokgJhp.